|
 Karabuğday hasadı azalmaya başladığında, bu kültürü daha fazla ekmeye değip değmeyeceğinden şüphe etmeye başladıklarında, darı hatırladılar. O yıllarda darı zaman zaman ekilirdi. Kış mahsulleri ölürse veya bahar ekmeği başarısız olursa, yerine darı konurdu.
Ve bunun için ona rastgele yerlerden oluşan bir bitki dediler. Kazaların çimleri. Millet, bozkır bölgesinde yıkılan ekonomiyi kurtardı. Neden tam olarak bozkırda? Çünkü darı kendisi bozkırların yerlisidir.
Yazar Mine Reed, hikâyelerini darı için olmasa muhtemelen mustanglarla ve kovboylarla yazamazdı. Yabani darı, mustanglar için sağlam bir yem üssü sağladı. Darı, kırları yarattı. Elbette bir değil. Başka şifalı bitkiler de vardı. Ancak darı her zaman mevcuttu. Yabani darı. Kültürün en yakın akrabası. Darı - inşaatçı ve Güney Amerika bozkır - pampalar. Ve Güney Afrika bozkırları - Velda. Otların bileşimi değişiyor. Darı kalıntıları.
Böylece karabuğdayı darı ile değiştirmeye başladılar. Ve keten darıdır. Ve buğday. İlk hasatlar birçok kişiyi şaşırttı. Bazı sahiplerin tahıl dolu tahıl ambarları varken, diğerlerinin alt bölümleri boştu. Ama aynı kara toprağa ektiler. Yulafla karşılaştırdıklarında daha da şaşırdılar. Daha iyi ya da daha kötü olabilirdi. Ama yanında muhteşem ve değersiz olması için - bu hiç görülmedi. Darı aynen öyle görünüyordu. Bazıları övünemedi. Diğerleri pes etti ve işin boşa gittiğini düşündü.
Ve bütün mesele şuydu, hepsi aynı anda yulaf ekmişlerdi, atasözünü hatırlayarak: "Çamura gir - bir prens olacaksın!" Bu nedenle yulaf herkes için aynı şekilde büyüdü. Darı ise genel kurala uymadı. Ve "çamura" ekenler genellikle hiçbir şey kalmamıştı. Bu nedenle istedikleri gibi ekmeye başladılar. Biri önce diğeri sonra. Ve buradaki en önemli şey tahmin etmekti: Bahar ne zaman açılacak? Sıcak günler geldiğinde. Darı, bozkırların yerlisidir, ona sıcaklık verir ve darı için ikinci sırada "çamur" yani nem vardır.
Genel olarak darı, bozkır şeridi için iyi hizmet vermiştir. Sovyet yönetimi altında hasadı o kadar arttı ki Kazakistan'dan bir darı yetiştiricisi olan Chaganak Bersiev hektar başına 200 cent aldı! Dünyadaki hiç kimse bunu daha önce veya sonra almadı. Ve savaş sırasında düşman, ana karabuğday bölgelerini - Smolensk ve Oryol bölgelerini ele geçirdiğinde, bozkır darı destekledi. Ön cephede geçen tüm uzun yıllar boyunca güveçli ve yahnisiz darı lapası yedik. Ve asla zahmet etmedi. Akademisyenler bile darı sorunu üzerinde çalışıyorlardı. Bunlardan biri, I. Yakushin, verimde somut bir artış sağlayan tamamen basit bir teknik icat etti. Darı demetlerini alıp hafifçe sallıyordu. Ne döküldü, ilk önce ekime aldı. Hasat dörtte bir oranında arttı.
Ama darı hala yeterince ekilmediği ve buna kaza otu denildiği o uzak zamanlara dönelim. Yüzyılın başında bile, darı lapası bir incelik olarak kabul edildi, diyebiliriz ki, bir incelik. Yoksul ailelerde sadece çocuklar için hazırlandı. Ve tam bu sırada darı ile anlaşılmaz bir şey olmaya başladı. Açıklanamaz bir gerçek keşfedildi. Her yıl kabuğu çıkarılmış tane aniden daha çekici hale geldi. Her şey daha parlak ve daha sarı. Bu, verimli bir tarlanın tamamen olgunlaşmış bir ürünüdür. Giderek daha az beyaz, mat taneler vardı. Darı için ideal iklimin geldiği görülüyordu. Aynı zamanda, yulaf lapası daha da kötüye gidiyordu. Acı tadı almaya başladı. Çocuklar rahatsızlıktan şikayet ettiler. Doktorlar mide nezlesi ve daha da rahatsız edici hastalıklar buldular. Atıkları besleyen sığırlar da hastaydı.
Özel bir komisyon oluşturuldu. Ne olduğu ortaya çıktı? En iyi, birinci sınıf darı en kötüsünden yapılır. Olgunlaşmamış. Sadece boyadılar. Bazen bir avuç darı aldılar ve avuçlarında yağlı sarı bir çiçek kaldı. Sadece boyamadan! Bazıları - yerleri kaplayan hardal sarısı ile. Diğerleri, tanenin ortasına ulaşmak için daha sıkı bir boya seçti. Poltava'da kromik asit kurşunu kullanıldı.Belgorod'da daha az zehirli taç yok - ayrıca kurşunla ve hatta teneke ile! Dolandırıcılığa otuz üç tanınmış firma karıştı. Bu arada beyazımsı darı tadı ve besin değeri bakımından sarıdan daha kötü değildir.
Ve şimdi, darı bir incelikten en erişilebilir ve en ucuz tahıllardan birine dönüştüğünde, birçok yaşlı kadın onu sokaklara güvercinlere döküyor. Aynı zamanda eski yıllarda güvercinlerin darı sevgisinin özel amaçlar için bütün bir endüstrinin gelişmesine yol açtığını da bilirler. Yüzyılımızın başında tartışılacak olaylar gelişti. İtici gücün ne olduğunu söylemek zor: ya kümes hayvanı stoğunun tükenmesi ya da rafine gıda arzusu, ancak yalnızca Avrupa, can sıkıcı tavuk ve ördek etini güvercinlerle değiştirme arzusuyla aniden alevlendi. Ve güvercin endüstrisi doğdu.
Paris ilk keman çaldı. Özel bir şirket İtalya'dan bir aylık güvercinler satın aldı. Binlerce satın aldık. Her gün ağzına kadar kafeslerle dolu bir yük vagonu Paris'e gidiyordu. Paris'in eteklerinde, Ivry'nin eteklerinde, kasap bıçağı altında sıska İtalyan güvercinleri pişirmeye başladılar. Bunu yapmak için, seçtikleri yiyeceklerle beslendiler. Güvercinler darı seçtiler. Varillerde buğulandı ve kafeslere dağıtıldı.
Tecrübeden öğrenmek için Ivry'ye uğrayan Rus Kümes Hayvanı Yetiştiricileri Derneği Başkanı V. Goncharov, çantaların üzerinde darı bulunan Rus harflerini görünce şaşırdı. Odessa markası! Parisliler, Odessa darı en iyisi olarak başkalarına tercih ettiler. Bununla birlikte, Rus tahıllarını güvercinler için korumak kolay bir iş olmadığı ortaya çıktı. Her gece binlerce Parisli sıçan depoları basıyordu. Şirket bir sürü tilki teriyeri başlatmak zorunda kaldı.
Sayısız darı akrabası arasında belki de en öne çıkan tahıl mogardır. Daha önce hastaneye gidene kadar mogar adını hiç duymamıştım. Her zamanki darı lapası yerine bize bir tane daha verildi. Taneleri darıdan küçük, irmikten daha büyüktü ve tadı biri ile diğeri arasında melez gibiydi. Uzun zamandır ne tür bir yulaf lapası olduğunu merak ettik, mutlu bir şekilde her iki yanağından yedik. Bu mogardı. Ondan sonra Mogar lapasıyla bir daha hiç karşılaşmadım ama yine de memnuniyetle tadına bakardım.
Büyüdüğü güneyde bile, tüm güneyliler mogara aşina değildir. 1903'te "Köy Sahibi" okuyucu N. Lesnikov'dan bir mektup aldı. Okuyucu, topraklarında kayda değer hiçbir şeyin yetişmediğinden şikayet etti. Site başarısız oldu - dik güney yamaçları. Güneş ışınları dik olarak düşer ve ektiğiniz her kültürü yakar. Yanmayan bir bitki bulmak mümkün mü?
Dergi, "Güney kavgasında Bessarabian güneşinin sıcağına dayanacak tek bir bitki var" diye yanıt verdi. Bu bir mogar. Bu kadar az toprak nemine ihtiyaç duyan ve böylesine uzun süreli kuraklığa dayanabilecek başka bir mahsul bilmiyoruz. "
Darı klanı, yeşil darı gibi yabani otlar tarafından bir şekilde tehlikeye atılmıştır. Bu bitki küçük. Asla buğday veya yulaf kadar yükseğe tırmanmayın. Sapları düz ve nadiren dışarı çıkar. Daha sık olarak zeminin biraz üzerinde yükselir veya üzerine yayılırlar. Çimlerin aksine sadece yeşil padişah uzun, kalın ve iridir.
Ve içindeki tahıl lezzetli, beyaz, ezilmiş pirinç gibi. Tavuklar ve diğer kuşlar onu sıradan darıya bile tercih eder. İnsanların da yulaf lapası pişirdiği oldu. Ve hatta pilav yaptılar.
Yine de, çiftçiler bu güne kadar onu külfetli bir ot olarak görüyor ve mallarından hayatta kalmaya çalışıyorlar. Hatta ona aşağılayıcı yeşil fare diyorlar. Bununla birlikte, tarihte çiftçiler tarafından farelerin harabeden kurtarıldığı durumlar olmuştur. 1891 yılı akla geliyor - Rusya kırsalı için en zor yıl. Rusya'nın güney kesimini eşi görülmemiş bir kuraklık vurdu. Açlık ve ölüm karada yürüdü. Olgunlaşmamış ekmek kurumuş. Yabani otlar bile yakıldı. Ve sonra duyulmamış şey oldu. Kıvrılmış, kararmış kulakların altından, kemikleşmiş ölü samanların kalınlığından yeşil fareler yollarına çıktılar. İlk yağmurlar yağar yağmaz ayağa kalktı. Bu zamana kadar dünyada her şey ölmüştü. Sadece fareler ölmedi. Ve buğday ve çavdar kökleri artık sularını yerden çekmediği için küçük, inatçı darı otuna ulaştılar.
Artık kimse bir mucizeye inanmıyordu, yine de çürüme ve yıkım yoluyla yoluna çıkan yeşil filizin belirli biçimlerini aldı. Sığırlar terk edilmiş tarlalara çıkıp, lezzetli ve besleyici yemleri zevkle yediler. Fareler olmasaydı, sığırların işi biterdi. İnsanlar da geldi. Paniküller harmanlandı. Pilav yaptılar. Bu hikayenin en güzel yanı, farelerin ilk etapta kötü otlanmış tarlalarda ortaya çıkmasıdır. Örnek sırayla tutulan, farelerin ayıklandığı aynı mahsuller, kuraklıktan sonra çimenli mezarlıklar olarak kaldı.
Darı taneleri klanından bir başka komik ot da tavuk darıdır. Bahçeye ya da tarlaya girdikten sonra, bu yaratık orada sağlam ve kalıcı olarak yerleşmiştir. Onu yerden çıkarmak kolay bir iş değil. Daha sert çekerseniz yeşillik kopacak ve kökler yerde kalacaktır. Tıpkı buğday çimi gibi.
Buğday çimi aksine, bu çimen gri değil parlak yeşildir. Ve onun bir kulağı değil, hepsi bir kirpi gibi dikenlerle dolu bir salkım, bu yüzden aynı zamanda bir ahır olarak da adlandırılır. Görünüşe göre kuşların, ahırın böylesine güçlü bir silahıyla karıştırılması gerekiyor. Gerçekten umursamıyorlar. En azından evcil tavuklar. Bahçeye giren ve "darı" ile tanışan tavuklar, diğer lezzetli yiyecekleri unuturlar. Tavuk darıya doğru daha fazla çekim gösteriliyor ördekler... Kirpi benzeri çimenlerin dere ve bataklık kıyılarında yetiştiği yerde, açgözlü ördekler midelerini neredeyse tepesine kadar darı taneleriyle doldururlar. Beslemenin geri kalanı için çok az yer kaldı. Büyük bir su kuşları uzmanı olan Profesör V. Generozov, bu bitki tarafından öylesine taşındı ki, göçmen kuşlar için kışlama alanlarımızda - Poti şehri yakınlarındaki Colchis bataklıklarında, Lenkoran kıyılarının ılık durgun sularında bir ahır ekmeyi tavsiye etti. .
Son yıllarda bahçıvanlar tavuk darıya bakışlarını çarpıcı bir şekilde değiştirdiler. Daha önce ondan kurtulmaya çalıştılarsa, şimdi tam tersini yapıyorlar. Can sıkıcı ot, bahçelerde ekim ve ekim başlangıcını işaret eden mükemmel bir "cihaz" oldu. Muscovite E. Polyushkin, sert tavuk darı filizlerinin, ancak güvenilir bir şekilde ısındığında ve sıcaklığın geri dönülmez bir şekilde 0 ° 'nin üzerine çıktığında yerden kopmaya başladığını fark etti. Ahırdaki sürgünler don olmayacağının garantisidir. En azından Moskova yakınlarında.
Darı tahıllarının en küçüğü, en sıradan görünüşü Kokulu Spikelet'tir. Çiçeklenme, bir saman üzerine giyilen kırmızı bir hamamböceği gibi görünüyor. Kuzey çayırlarında, toprak ince, çoraksa, kütleler halinde parçalanır.
Yağlı humusta neredeyse görünmezdir. Çayırlardaki hayvanlar, keskin koku nedeniyle onu atlar.
Ancak koğuşları için saman biçen mal sahipleri, Spikelet'in aroması eşsiz görünüyor. Görünüşe göre, bu nedenle, Rural Owner dergisi bir zamanlar şu tavsiyeyi vermişti: Kolosok'u çayırlarda tohum karışımına tanıtmak istiyorsanız, girin. Ama hayvanlar için değil, saman alıcıları için. Saman satışa değil, kendisi için hazırlanıyorsa, o zaman tamamen gereksizdir. Yorumlar, dedikleri gibi gereksizdir.
A. Smirnov. Üstler ve kökler
|
